Comitat Nacional del Partit de la Nacion Occitana

Amics, amigas

Mercés a vosautres d’èstre venguts a Borg Sant Andiòl per aquela dimenjada de trabalh.

Lo P.N.O existís dempuèi 1959. Apelat a la debuta Partit Nacionalista Occitan es vengut dempuèi 2004 lo Partit de la Nacion Occitana. Son fondator Francés Fontan que n’èra lo secretari general, lo bailejèt fins a 1979, annada de sa mòrt. Foguèt remplaçat per Jaume Ressaire que n’assegurèt la presidéncia fins a 2009 puèi per Felip Bonnet e enfin dempuèi 2011 per una direccion colegiala compausada de quatre copresidents, Pèire Barral, Joanina Cazes-Grande, Patric Noguièr e Joan-Pèire Alari.

Plan d’òmes e de femnas son passats pel P.N.O e l’an daissat per de rasons divèrsas, pas totjorn politicas.

Sul plan ideologic, la sola rompedura màger per rapòrt a l’epòca de Fontan foguèt lo passatge d’una franca oposicion a l’integracion europèa a un cèrt pragmatisme sus la question europèa empr’aquí lo mitan de las annadas 1990 perque lo P.N.O reivindica d’ara enlà una Occitània independenta, membre de l’Union europèa.

Podèm notar tanben l’abandon de la lenga unificada e de la grafia fonèmatica tanplan coma lo refús de definir lo Partit coma un partit de drecha o d’esquèrra, çò que va pas sens peltiradas dins lo domeni economic e social.

L’etnisme, marca de fabrica del P.N.O, e que èra l’objècte de longas discutidas pendent los Comitats Nacionals d’autres còps es passat al segond plan ambe un recentratge sus Occitània.

Lo reichisme que fa totjorn partida de la doctrina es pas que rarament evocat e dintra pas dins los uèit critèris d’adesion al P.N.O.

Dempuèi pauc de temps un grop Parti de la Nation Occitane existís sus facebook mas qui que siá i pòt aderir se i a pas cap d’oposicion dels autres membres.

Vaquí una tòca de se donar pel P.N.O, lo vertadièr partit politic.

Per i arribar, cal descafeinar lo Partit ? Es pas un sicut tabó.

Podèm notar caquelà la participacion del P.N.O a totas las manifestacions per la lenga occitana, la preséncia regulara a l’Estivada de Rodés ambe un taulièr e lo 11 de setembre passat, la preséncia d’una importanta delegacion del P.N.O a la Diada de Barcelona, passa-carrièra gigant per l’independéncia de Catalonha. Sens oblidar l’implicacion de la direccion del Partit e d’un cèrt nombre de sos aderents dins la refondacion de l’occitanisme lançada per David Grosclaude e Guilhèm Latrubesse.

Ara, fasèm partida del paisatge politic occitan e mai i aguèsse encara de monde per nos considerar, per ignorància o marrida fe, coma faissistas, sèm pas mai empestats.

La Setmana parla de nòstres comunicats. Intervenèm sul Jornalet e, dins lo dorsièr consacrat als occitans per la revista Toulouse Mag dins son numèro de novembre, un encart explica qui son « los radicals del P.N.O » (èri estat entrevistat per telefòne per un jornalista de la revista pendant gaireben una ora).

Lo P.N.O a l’ora d’ara utiliza largament las novèlas tecnologias de l’informacion perque dispausa d’un siti Web, d’un blòg plan ric sus loqual pòsta, entre autre, de comunicats de premsa regulars e mèt en linha a gratis sa revista Lo Lugarn.

Aquela revista en francés e en occitan sortís a quicòm pròche tres còps per an sus papièr e en format virtual. Avèm tanben un bulletin intèrne, Occitània liura.

Pasmens la màger part de nòstras publicacions data.

L’òbra majora de Francés Fontan Ethnisme, vers un nationalisme humaniste data de 1960 e degun s’es encara vodat a l’actualizar. Se parlava dempuèi longtemps de far d’estagis de formacion. Fin finala, ne poguèrem far un en mars passat a Vilanuèva d’Òlt.

Espelirà la brocadura de vulgarizacion de las idèas del P.N.O longtemps evocada ?

O cal esperar. Integrariá lo document sus Euròpa que deuriá resultar d’aquel Comitat Nacional de Borg Sant Andiòu. A la fin d’aquel bilanç rapid, cadun poirà jutjar de las fòrças e de las flaquesas del P.N.O e de la pèira que pòt portar a l’òbra comuna.

Se cal pas enganar, sèm lo sol partit politic occitan clarament independentista.

Lo Partit Occitan es autonomista e presonièr, pel moment, de sas alianças ambe de fòrças politicas francesas (d’unes que i a dison qu’es sucursalista) e Libertat privilegia la revolucion sociala abans la liberacion d’Occitània.

Plan segur, sabèm ben que l’independéncia d’Occitània e la creacion d’una Republica federala occitana son pas per deman e son pel moment utopicas.

Los occitans dins lor majoritat sabon pas que son pas franceses e quitament s’an de simpatia per la lenga e la cultura occitana, an pas compres que seràn pas sauvadas sens estat pròpri. Los occitans a l’ora d’ara an d’autras prioritats : lo caumatge, lo nivel de vida, la proteccion sociala, los impòsts, l’immigracion ec.

Comprenèm que d’occitans conscients, en i inclusent d’unes demest nosautres, sián per desespèr temptats de se radicalizar e de seguir la via de las armas. Mas los pòbles an besonh d’espèr, pas de desespèr e la violencia sens lo sosten del pòble mena pas enlòc.

Sens anar tan luènh, lo 11 de novembre passat a Fois aprèp la ceremonia davant lo monument dels mòrts, Francés Thonier, militant altermondialista, cremèt una bandièra francesa e auriá cridat : « Visca Occitània , fòra França ». L’impacte mediatic d’aquel acte que condemnam pas mas que podèm pas aprobar tanpauc se limitèt a dos articlòts dins la Despacha del Miègjorn, un per relatar l’eveniment, l’autre per donar la paraula a la representanta del Ceucle occitan de Fois que se creguèt forçada de dire qu’eles avián pas res a veire amb aquel incident e que de mai fasián pas de nacionalisme occitan.

Nòstre òme passarà davant lo tribunal correccional de Fois lo 18 de decembre e risca d’èstre condemnat per otratge al drapèu de la Republica una e indivisibla. Esperam que serà pas condemnat mas nos podèm demandar qual serà l’impacte de son acte sul pòble occitan.

Lo 11 de setembre a Barcelona, poguèrem mesurar la distància entre la consciéncia nacionala dels catalans e la dels occitans. Sabèm que trabalham per las generacions futuras que tornaràn prene lo flambèl o non.

Nos cal far pròva d’abnegacion e d’umilitat, acceptar d’avançar a pichons passes, en nos presentar a las eleccions, en aver d’elegits, en comptar pas sul govèrn emai foguèsse d’esquèrra per liberar Occitània.

Mas se renonciam, acceptarem nòstra assimilacion, l’avaliment programat de nòstra identitat e de nòstra lenga.

Per quant a io, o accepti pas mas soi pas etèrn. La fin de mon mandat es en 2014.

De tot biais, serai pas candidat per un mandat novèl. Soeti qu’una generacion novèla prenga nòstra plaça a nosautres los « istorics ». Seriá dramatic pels occitans e per l’umanitat se se fasiá pas.

Anam trabalhar sus Euròpa e ensajar d’aprigondir la posicion del P.N.O qu’a fòrça cambiat sus aquel sicut. Que siatz per o contra un vertadièr federalisme europèu, oblidetz pas çò que se sòna lo « deficit democratic » en lenga de fusta. Jamai la desfisança dels pòbles envèrs Euròpa es estada tan fòrta.

Ne deurem téner compte per definir l’Euròpa que volèm.

Joan-Pèire Alari, 24/11/2012