Tròp pichon seriá un Estat catalan ?

        Los imperialistas franceses (cossí apelar autrament los jacobins ?) an una cultura politica egemonista (egemonia : poder preponderant e dominator d'un Estat sus d'autres) e expansionista (expansionisme : actitud politica que a per amira l'expansion d'un país al-delà de sos limits) que s'es fargada dins lo temps. Aquela mentalitat ven de luènh. Remonta almens a l'Edat Mejana, tre que los papas aguèron decidit que "França seriá la filha ainada de la Glèisa". Aquel esperit de dominacion e d'asserviment s'es entretengut tot al long de l'istòria. Anam pas aquí tornar debanar lo passat colonial de França, en Euròpa e al-delà…

            Mas aquela cultura politica imperialista inculcada dins las escòlas desemboca forçadament sus de ciutadans alienats que pensan qu'èsser francés balha una tota-poténcia innada. Es almens çò que lor es dich de tot temps e en totes luòcs. Alavetz, per eles es pas question de cambiar qué que siá a las frontièras politicas del moment. Emai se son pas directament concernits per l'independéncia novèlament acquesida d'un país, son, per principi contra. Aquò s'es vist notadament amb la desaparicion de Checoslovaquia, quand las doas nacions compausantas decidiguèron, dins un acòrdi comun, de se desseparar per se rejónher tornamai dins l'encastre pus bèl e confederal de l'Union Europèa. Cal ben dire que dins aquesta sembla incompreneson, dins aqueste comportament reaccionari de la pensada francesa, anisa una reira-pensada. Emai se fan mina de l'ignorar, sabon que França es un Estat plurinacional qu'oprima mantunas nacions (desmest aquestas, plan solide, la nòstra). Alavetz, tre qu'una nacion se libèra endacòm, an paur. D'ont mai s'aquò se debana en Euròpa e encara mai dins l'Union. Sabon ben pro que se Escòcia accedís a l'independéncia, d'autras nacions, las mai avançadas dins lor procèssus, van seguir (Catalonha, Euscadi, etc). Crentan, a bon drech anar, que la contagion s'espandiga a l'Estat francés. E aquí pòdon comptar sul Partit de la Nacion Occitana per butar a la ròda.

            Atanben, los egemonistas franceses se tenon de longa aparats tanlèu que se parla d'independéncia nacionala. Los militants del Partit de la Nacion Occitana que sèm, ne sabèm quicòm. Davant la manca d'arguments per justificar lor posicion politica, venon agressius. Pòdon pas condreitament, e contra totes los tèxtes internacionals, refutar lo drech inalienable dels pòbles a lor libertat nacionala. Alavetz, s'embufan. Venon tricolòres de ràbia, e n'arriban a avançar d'arguments miserables, sempre los meteisses.

            Demest aquestes, lo que presan lo mai es lo de la viabilitat de l'Estat novèl. Ja nos fasián lo còp per Argeria. D'uèi contunhan amb Escòcia e Catalonha per parlar pas que d'elas. Fa pas gaire encara, alara qu'èri en plena discutida amb un d'aquestes jacobins, m'afortissiá fòrt e mòrt qu'un Estat catalan seriá pas vivable. Poiriá pas acquesir totes los apleches de sa sobeiranetat. Tròp pichon ! çò disiá. Pensava de m'assucar amb aquel lèma agrolit. Cal dire qu'aviá pas pensat a n'aquela eventualitat d'independéncia de Catalonha per çò que, per principi, vòl pas pensar a d'autras independéncias que la de França. Per el un tal scenari es impensable. Pels imperialistas franceses, entamenar la debuta del començament d'una reflexion sus aquel sicut es ja traïr lor educacion politica.

            Tròp pichon seriá un Estat catalan ? Alavetz me lancèri dins una demonstracion geopolitica rapida. M'acontentèri de demorar dins l'Union Europèa per destorbar pas tròp mon interlocutor. Daissèri de costat los microestats que son Sant Marin, lo Vatican, Andòrra (tè ! un Estat catalan que, nimai per èsser micro, es ja a l'ONU), Liechtenstein, e plan solide lo microestat occitan de Monegue. Son d'entitats politicas eiretadas de l'Edat-Mejana que correspòndon pas a una identitat nacionala. Amb lo respècte que lor devi, son pas que de confètis daissats per l'istòria. Ça que là, son aquí per testimoniar que ni la superficia, nimai la populacion, fan pas tot en matièra de politica estatala.

            Es benlèu pas inutil de rebrembar a los que pensan qu'un Estat catalan seriá pas vivable qu'actualament avèm cinc Estats, sòcis de l'Union Europèa, qu'an una espandida territoriala mendre que la de Catalonha (dins los limits del Principat, plan solide, vist qu'es aquela part de la nacion catalana actualament concernida per l'independéncia, emai se las autras an vocacion d'èsser incorporadas a l'Estat futur). Citem-los : Malta, qu'amb 316 quilomètres cairats es mens espandit qu'Andòrra (465 km2) ; Luxemborg, 2 586 km2 ; Cipre, 9 251 km2 ; Eslovènia, 20 200 km2 ; Belgica, 30 500 km2. Rebrembem que l'Estat catalan que deuriá espelir dins gaire temps farà 32 100 km2.

            Coma qué, se l'espandida territoriala i èra per quicòm cossí aqueles detractors de la libertat catalana pòdon encara ensajar de metre sus la taula la question de l'espandida geografica ? Raiar de la mapa totes los Estats de mens de 33 000 km2 ? Vesèm-ben aquí que lor argument ten pas. Es pas seriós. Aquò los empacha pas de lo metre en avant cada còp que sentisson l'integritat de l'empèri francés mes en question.

            Quand es pas la superficia, aquò’s la populacion globala del país qu'es jutjada insufisenta per assumir la perennitat d'un Estat. Mas las chifras son las chifras e la marrida fe, foguèsse franchimanda, las poirà pas cambiar. Las chifras que vau balhar son de 2003 que n'ai pas de mai recents a posita. Pasmens, balhan una idèa de las proporcions. Atal nos mainam que pas mens de uèit Estats, actualament sòcis de l'Union Europèa son mens poblats que Catalonha. Aquí tanben porgissi la tièra : Malta, 392 000 estatjants ; Cipre, 790 000 estatjants ; Luxemborg, 442 000 estatjants ; Eslovènia, 1 985 000 estatjants ; Irlanda, 3 841 000 estatjants ; Croàcia, 4 655 000 estatjants ; Dinamarca, 5 333 000 estatjants e enfin Eslovaquia amb 5 403 000 estatjants. La chifra per Catalonha es de 6 261 999 estatjants.

            Ai pas las chifras dels Produches Interiors Bruts (P.I.B) per totes aqueles Estats. Mas coneissent lo dinamisme economic de Catalonha, podèm tre ara afortir que l'economia de Catalonha es plan mai florissenta que la de planes Estats ja aderents a l'U.E.

            Per çò qu'es del fach que Catalonha siá ja dins l'Union coma nacion asservida per Espanha, es una rason de mai per que l'adesion del novèl Estat siá tecnicament aisida de realizar. Malgrat, plan solide, las empachas de tota mena que d'Estats imperialistas coma França e Espanha mancaràn pas d'enançar.

            Mas que seriá e que valdriá una Union Europèa que respectariá pas la volontat democratica exprimida dels pòbles ? Se deman Corsega vòta democraticament son accession a l'independéncia, caldrà ben que l'U.E. ne prenga acte e faga en consequéncia. La volontat e lo drech d'una nacion a son independéncia son de drechs universals. A pas res a véser amb l'espandida de son territòri o lo nombre de sos patriòtas. Causa qu'aurem probablament a repetir mai d'un còp. Los oposants al progrés son al nis de la sèrp.